Από τα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι όλο και μειώνεται ο πληθυσμός της Θεσπρωτίας. Και επί της ουσίας είναι μικρότερος από αυτόν, που καταγράφεται επισήμως, καθώς έχουν απογραφεί και άτομα, εξ αποστάσεως, μέσω της ηλεκτρονικής διαδικασίας, που δεν ζουν στο νομό, αλλά είναι απόδημοι, καθώς και οι αλλοδαποί, που νόμιμα διαμένουν εδώ.
Οι θάνατοι είναι πολύ περισσότεροι από τις γεννήσεις, νέοι αναζητούν εργασία στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα η συρρίκνωση να είναι αναπόφευκτη.
Είναι ενδεικτικό ότι 14 κοινότητες στη Θεσπρωτία έχουν από 1 έως 30 κατοίκους.
Πρόκειται για την Κρυόβρυση (έχει εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες, όταν καταστράφηκε από τους σεισμούς) με 1 κάτοικο, την Ελαταριά με 4 κατοίκους, τον Πλάτανο με 7, το Κουρεμάδι με 8, την Μηλέα με 10, το Κρυονέρι με 11, την Δρίμιτσα με 14, το Βαβούρι με 15, τον Παλαμπά με 16, την Αγία Κυριακή με 17, την Φανερωμένη με 19, την Σαλονίκη με 20, την Λίστα με 22 και τον Γεροπλάτανο με 29. Επίσης πολλά είναι τα χωριά με 30-50 κατοίκους.
Κυριεύεται κανείς από μια απέραντη μελαγχολία, από την εικόνα ερήμωσης, που αντικρύζει, η οποία είναι "πένθιμη".
Μια "ταφόπλακα" εγκατάλειψης πλανιέται πάνω από αυτά, αλλού μεγαλύτερη, αλλού μικρότερη, αλλά σε όλες τις περιπτώσεις είναι αποκαρδιωτική η κατάσταση.
Λίγοι αποκαμωμένοι γέροντες, λίγες σκυρτωμένες γερόντισσες και που και που και ορισμένοι μεσήλικες, σχεδόν καθόλου παιδιά, που κάποτε με τα γέλια και τα παιχνίδια τους ομόρφαιναν τα χωριά.
Και όπου υπάρχουν είναι Αλβανικής κατά κανόνα καταγωγής, από γονείς, που κάνουν μεροκάματα.
Οι νέοι δεν έχουν περιθώρια να μείνουν στα χωριά τους, αφού η ενασχόληση με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, όπως λένε, δεν τους αποδίδει πλέον τίποτα και δεν αρκεί για να επιβιώσουν.
Μια γερόντισσα, κανέναν άλλον, με κάτι πουρναρόκλαδα ζαλωμένη, για προσάναμα, βρήκαμε στον άδειο δρόμο χωριού, όπου δεν λειτουργεί ούτε καφενείο!
Και νιώσαμε, από τις λίγες κουβέντες μαζί της, χήρα ήταν και ζούσε μοναχή της, με τα παιδιά της μακριά της, ότι τούτη η απλοϊκή γυναίκα δεν μοιάζει καθόλου με τον συχνά παραφουσκωμένο από ανόητο πρωτευουσιανοεγωϊσμό και τον γεμάτο αγχώδη μέριμνα κόσμο των αστικών κέντρων.
Αισθανθήκαμε, μέσα από την απλότητά της, την ταπεινή αρχοντιά και τον αληθινό πλούτο της επαρχιώτικης καρδιάς.
Και οι παππούδες και οι γιαγιάδες πεθαίνουν μόνοι, πριν μερικές ημέρες δύο ηλικιωμένες αδελφές σε χωριό, που ζούσαν μαζί, βρέθηκαν νεκρές στο σπίτι τους, και κάθε φορά, που λυπητερά χτυπά η καμπάνα, σημαίνει ότι η επαρχία όλο και σβήνει...
Παλαιότερα έβλεπες χωράφια καλλιεργημένα, ενώ κυπροκούδουνα ζώων αντιλαλούσαν στα λαγκάδια, τώρα οι εκτάσεις γέμισαν από αγκαθιές, ενώ τα ζωντανά έχουν μείνει ελάχιστα. Και πουθενά, μα πουθενά, δε βλέπεις τα εξαφανισμένα πια συμπαθέστατα γαϊδουράκια, που ούτε δείγμα τους δεν υπάρχει.
Τα τζάκια των σπιτιών, που κάποτε κάπνιζαν, τώρα είναι παγερά, αφού τα περισσότερα σπίτια είναι ακατοίκητα και ερμητικά κλειστά.
Όσο και αν δεν το καταλαβαίνουμε, είναι εθνικής, ναι εθνικής, σημασίας θέμα να αναστραφεί αυτή η εγκατάλειψη των χωριών, γιατί "Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα", όπως έλεγε ένα σύνθημα.
Γι' αυτό, πρέπει να προληφθεί ο ολικός αφανισμός των χωριών, που, αν δεν υπάρξουν ουσιαστικές παρεμβάσεις, σε λίγο καταφθάνει.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΑΝΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ
